Francja później niż Anglia przystąpiła do eksploracji Ameryki Północnej, chociaż była do tego nie gorzej przygotowana niż inne kraje. Posiadała dużą flotę rybacką, wypływającą na dalekie oceaniczne połowy od samego początku XVI w. Już około 1504 r. francuscy rybacy dotarli do wybrzeży Nowej Fundlandii. Wyprawy hiszpańskich, portugalskich i angielskich statków do nowych ziem były zachętą i dla bogatego kupiectwa francuskiego. Na przeszkodzie jednak stał, odwrotnie niż np. w Anglii czy Hiszpanii, brak poparcia ze strony dworu królewskiego, uwikłanego od końca XV w. w ciężkie wojny z Habsburgami we Włoszech. Król Franciszek I francuski, walczący z Hiszpanią we Włoszech, dostrzegł w końcu możliwości uderzenia na nią na terenie Nowego Świata, tym bardziej że jego poddani, zwłaszcza w bogatych miastach nadatlantyckich Francji, byli zainteresowani śmiałymi przedsięwzięciami handlowymi oraz wyprawami do dalekich krajów. Żeglarzy francuskich przyciągała przede wszystkim Ameryka Północna. Już w 1506 r. Jean Denys z Honfleur zbadał wschodnie wybrzeża Nowej Fundlandii i cieśninę Belle Isle, dzielącą tę wyspę od Labradoru. Dalsze poszukiwania na tych terenach prowadził w 1508 r. Thomas Aubert z Diep-pe na statku „Pensee”. W roku następnym powrócił on do Rouen, przywożąc ze sobą 7 Indian, ich stroje, broń, a nawet czółno.
