Na pewno spotkaliście się kiedyś z idealną panią domu. Jest to zwykle kobieta, która ma czas. Albo nie pracuje, albo pracuje w stałych godzinach i zazwyczaj po południu jest już w swoim królestwie. Idealna pani domu musi mieć zawsze wszystko zapięte na ostatni guzik. Szklanki w szafce stoją poukładane uszkami do przodu i kolorystycznie. Właściwie to wszystko musi do siebie pasować. Porcelana musi być biała i nie może mieć żadnego uszczerbku. Jeśli tylko kubeczek się wystrzępi jest natychmiast wyrzucany. Perfekcyjna gospodyni nie może sobie pozwolić na skazę w jej obiadowym serwisie. Ściereczki wiszą równo i są wyprasowane! Wyprasowane są nawet skarpetki i ręczniki. Po domu można chodzić jedynie w papuciach, bose nogi są niedopuszczalne ponieważ zostawiają tłuste ślady na wypolerowanych płytkach lub panelach. Doskonała właścicielka domu jak przyjmuje gości to zawsze mówi im, żeby nie zwracali uwagi na bałagan. Tylko, że bałagan w jej domu nie występuje. Bałagan widząc PPD sam się wycofuje w podskokach. Dzieci i mąż również unikają królowej sprzątania. Czasami PPD wchodzi za dzieckiem do łazienki i czyści umywalkę, kran i zlew muszą zawsze lśnić i błyszczeć. Mydło musi być odstawione dokładnie do tej pozycji, w której się znajdowało. To chyba jedyna osoba, która wie jak złożyć poszetkę. Wszystkie poszetki w jej domu są złożone idealnie. Doskonałość domu nie ma zwykle czasu dla siebie i ciągle chodzi zdenerwowana. Czasami rodzina ma tego dość i stawia jej ultimatum, czasami udaje się wyciągnąć idealną panią domu na terapię. Na terapii kobieta dowiaduje się, że nerwicowe sprzątanie nie służy jej. Uczy się olewać krzywo postawiony kubek i niedoczyszczony zlew. Przestaje prasować skarpety i składać poszetki. Zaczyna szukać swojego nowego zainteresowania, które będzie powodowało, że zacznie bardziej dbać o czas dla siebie. Uczy się odpoczywać i nie złościć na rzeczy, na które nie ma wpływu. Idealna pani domu przestaje być idealna, staje się bardziej wyluzowana i spokojniejsza, a wraz z nią ulgę odczuwa rodzina.
