Cesarskie cięcie (łac. sectio caesarea) potocznie nazywane jest „cesarką”. Jest to sposób chirurgiczny, który liczy na rozcięciu powłok brzusznych oraz macicy w celu wyjęcia dziecka z łona mamy, jeśli poród naturalny jest trudny. Gdy poród przez cesarskie cięcie jest miany, kobieta znieczulana jest zewnątrzoponowo czy podpajęczynówkowo. Gdy cesarskie cięcie musi być sporządzone w trybie ostrym, pacjentce stosuje się znieczulenie ogólne.
Cesarskie cięcie – rozwój
Do cesarskiego cięcia nie można się przygotować w sposób całkowity, bo czasem decyzję o zabiegu specjaliści podejmują w trakcie porodu, jeśli zagrożone jest życie mamy lub/i dziecka. Gdy natomiast kobieta wie wcześniej, iż czeka ją poród przez cesarskie cięcie, już w domu winna wstępnie przygotować się do operacji. Przynajmniej na sześć godzin przed zabiegiem nie można spożywać ani pić. Wypełniony treścią pokarmową żołądek uniemożliwia bowiem wykonanie cięcia – zawęża pole widzenia oraz nosi ryzyko cofnięcia się pokarmu z żołądka do przełyku. Przed przyjazdem do szpitala należy zostawić w domu zegarek oraz biżuterię. By uniknąć nieprzyjemnego golenia wzgórka łonowego w szpitalu, o więc zrobić samodzielnie w swej łazience. Gdy masz kłopot z nachylaniem się, a ruchy uniemożliwia ci wielki brzuch, o pomoc w depilacji możesz poprosić swojego partnera. Po dotarciu do szpitala, jeśli wiadomo, iż czeka cię cesarka, pielęgniarka zakłada cewnik do pęcherza moczowego, żeby kontrolować wydzielanie moczu przez organizm. Profilaktycznie stosowany jest antybiotyk w celu zabezpieczenia przed chorobą podczas operacji. Na rękę pacjentki zakładany jest wenflon, przez który stosuje się wodę lub/i niezbędne środki. Przed samym zabiegiem pielęgniarka mierzy ciśnienie krwi, jakie będzie kontrolowane przez cały okres trwania operacji.
Cesarskie cięcie – znieczulenie
Mnóstwo szpitali daje możliwość obecności na sali operacyjnej męża rodzącej kobiety. Gdy szpital nie stwarza takiej opcji czy osoba nie chce, by partner jej towarzyszył, na sali są specjaliści, anestezjolog oraz pielęgniarka. Podczas cesarskiego cięcia zwykle współpracuje ze sobą przy stole operacyjnym dwóch lekarzy ginekologów. Anestezjolog czuwa nad reakcjami organizmu kobiety na podane znieczulenie, a pielęgniarka monitoruje ciśnienie, oraz w razie konieczności stosuje kroplówkę. Gdy kobieta znieczulona jest za pomocą znieczulenia podpajęczynówkowego czy znieczulenia zewnątrzoponowego, zachowuje przytomność podczas operacji. Na wysokości klatki piersiowej kieruje się wtedy parawanik, żeby uniemożliwić pacjentce widok na działanie lekarzy. Jeśli znieczulenie zaczyna działać, zaczyna się operacja. Kobieta nie czuje niczego, czasami może mieć wrażenie lekkiego zdrętwienia dolnej części ciała. Specjaliści przecinają poziomo skórę podbrzusza, niejednokrotnie tuż nad linią włosów łonowych, a potem kolejne warstwy mięśni oraz macicę. Delikatnie wyjmują dziecko oraz wybierają je temu na sali neonatologowi. Czasami zachodzi potrzeba umieszczenia noworodka w inkubatorze. Gdy maluch jest wartościowy oraz nie ma żadnych niepokojących symptomów, dziecko dociera w objęcia mamy. W obecnym momencie specjaliści wyjmują łożysko oraz zszywają rozcięte warstwy. Ta część zabiegu cesarskiego cięcia trwa zwykle najdłużej. Samo wyjęcie dziecka jest krótkie – trwa parę minut.
